Op visite bij de varkens :)

Wauw. Wat maken we veel mee! Heel veel leuke dingen natuurlijk maar ook minder leuke, wat er natuurlijk bij hoort. Ik zit hier wel in enorme emotionele achtbaan. Er komt zoveel op je af!

Afgelopen weekend heeft Apusiwine, een broer van Amanda, en een vriend van hem, ons meegenomen naar de Bongo rocks, achterop de motor. Alleen al op de motor zitten vond ik een heel avontuur, aangezien er allemaal gaten in het wegdek zitten of er is helemaal geen weg… En dan neemt Apusiwine (pfff die namen hier zijn echt lastig te onthouden!) ook nog dood leuk zijn mobiel op terwijl we met 70 km per uur door het Afrikaanse landschap racen.  Ik heb het overleefd en stiekem vond ik het ook wel heel gaaf!

Het landschap valt een beetje tegen. Het is niks. Het gras is geel, om de 100 meter vind je één boom, en alles is bedekt onder een laag rood zand. Maar toen we eenmaal de top bereikt hadden van de Bongo Hill (op onze flipflops)  hield ik toch wel even mijn adem in… Wat een overweldigend uitzicht! Het was voor het eerst dat ik het er echt mooi vond.

Het leven zonder elektriciteit enzonder alle westerse luxe begint al aardig te wennen.  Zo heb ik laatst meegeholpen met het water halen. Of ik echt een helpende hand was, betwijfel ik aangezien ik al het water uit de tijl morste en dus vervolgens over mezelf heen kreeg. Ik zorg hier in ieder geval wel voor vermaak…

Maar aan sommige dingen zal ik nooit wennen. Zoals vannacht, toen ik naar de wc moest. Ik durfde niet ver het weiland in te lopen dus ik zat aan de rand van het weiland. Ik zag geen hand voor ogen want het was natuurlijk pikke donker.  Hoor ik opeens hard geknor naast me.  Ik was op bezoek gegaan bij de varkens…  

Over dat vermaak gesproken: Mensen hier zien ons vaak echt als entertainment. Vooral met feestjes. Iedereen staart je aan en schreeuwt dat je moet dansen. Leuk, zo geforceerd dansen, zeker wanneer een hele kring mensen om je heen staat, niks doet behalve aan je haar zitten en aan je arm trekken omdat ze je blanke huid zo bijzonder vinden. Dat snap ik wel, ik ben natuurlijk ook nieuw voor hun maar leuk is het zeker niet.

Verder word je hier als blank meisje door elke man ten huwelijk gevraagd. Ik verzamel hier een hele harem, helaas pindakaas is het alleen voor mannen toegestaan om meedere vrouwen te trouwen. En oh oh, ik kan al zo moeilijk keuzes maken, zeg ik dan, dus dan kies ik maar helemaal niemand. Het levert in ieder geval hele grappige gesprekken op.

Mijn broer Simon probeert mij de taal te leren nadat mijn zus het had opgegeven. Tja, na 3 weken in Afrika verwachten ze toch weld at je een gesprekje kan voeren in het FraFra. Helaas kom ik nog niet verder dan goedemorgen (Bulikaa) etc.. Ik snap dan ook helemaal niks van die taal.

Met onze stage vlot het niet zo heel erg, we zijn nog niet aan onze eigen lessen begonnen aangezien het sinds gisteren vakantie is. Frustrerend.  Maar we hebben afgelopen week wel geholpen met andere lessen waardoor we een beetje een beeld konden vormen hoe het eraan toe gaat op scholen hier. Dat is ook weer totaal anders. Helaas is het de normaalste zaak dat kinderen worden geslagen door hun docent. Dat kan er behoorlijk hard handig aan toe gaan. Het gevolg hiervan is niet alleen dat je dan huilende kinderen hebt, een ander gevolg is dat ze voortaan alleen maar luisteren wanneer je ze slaat… Ik zal dus een andere manier moeten verzinnen om ze naar mij te laten luisteren.

Natuurlijk maak ik nog veel meer dingen mee, maar het is allemaal te veel om op te noemen. Elke dag krijg ik het meer naar mijn zin hier, maar het zal hier niet mijn tweede thuis worden. Stiekem tellen wij hier ook al de nachtjes af voordat we weer thuis zijn.

Takhoeana! (= Dag)

Liefs, Robyn